ارامش

صبح که می شود تا به خودت بیایی ظهر شده است.

چند وقتی است که شبها ناهار فردا را هم درست می کنم. خوبی اش این است که  نمی خواهم خودم را ازار بدهم  و اول صبح حوصله 

هیچ بوی غذایی را ندارم. بعضی ها چه اصراری دارند سر ساعت بیدار شوند.

سر ساعت مثلا ۱۲  ناهار بخورندو....اصلا این طوری منظم بودن را دوست ندارم.

به نظرم بایدبه میل غذا خورد. وقتی خوابت می اید بخوابی.

البته نه برای بچه ها. کیف تا دیر وقت بیدار ماندن به سکوت خانه است.بعد هم چای دم کنی و در سکوت فیلم ببینی٬ کتاب بخوانی.

وقت هایی که توی روزمرگی گیر بیافتم افسرده می شوم.

مثلا ما اشرف مخلوقاتیم. خوب یک کاری٬ هنری.

همه روز را تا شب هم با دیگران خوش باشیم باید یک تنهایی برای خودمان داشته باشیم.

ارامش همین طوری بدست نمی اید. باید بدستش بیاوریم.

»

مگر میشود؟!.........