الحمدلله...

مثل هر شب که سر روی بالش می گذارم و مرور ها شروع می‌شود...

این بار دلم رفته است به نخلستان های کوفه... میان تاریکی شب و نور خفته ماه...

ذکر گفتن ها و مناجات مولایم با خدای مهربان....

از سطر سطر زندگی این بزرگ مرد، می توان مشق بندگی نوشت...

هر کارش، هر قدمش، هر نفسش بوی الله می‌دهد...

حتی لحظه ای که نامرد ملعون، از پشت حمله کرد به شیر مردِ میدانها...

علی بن ابیطالب ع باز هم نگفت: آخ! گفت: که به خدای کعبه رستگار شدم...

چطور می شود این قدر دلت با زبانت برای خدا هماهنگ باشد...

از چنین مردی انتظار می رود که دختر رشیده اش زینب کبری س

در بارگاه یزید ملعون که او را به افتادن در بلای خدا توصیف کرد،

خانم فرمود: من جز زیبایی چیزی ندیدم...

عجبا که این دختر هم همانند پدرش در فصاحت و بلاغت و ایمان نظیر ندارد....

می مانم که اگر ما مولا را نداشتیم باید در این دنیای تیره و تار چه

می کردیم؟! چگونه از میان این راه پر و فراز و نشیب عبور می کردیم؟

کافی است که فقط نهج البلاغه را برداری و ورق بزنی...

دید زیبایش به زندگی....و همزمان، دل بریدن از فریب هایش

چه قدر لازم است دیدن حقیری دنیا....از زبان یعسوب الدین...

چه قدر میان دست و پا زدن مردم برای رسیدن به زر و زیور ها، ضروری است خواندن از بی رغبتی مولا... به دنیا.... و توصیفش به آب بینی بز...

کاش که یادمان نرود که از خدای مهربان بابت خلق این بهترین ها تشکر کنیم.

که اگر اهل بیت را نداشتیم، در تاریکی مطلق فرو می رفتیم...

حالا در این چند شب باقی مانده از ماه بهشت...دست توسل به دامان این خاندان و رهایی از آتش و جهنم و سعادت زندگی کلید نجات است...

آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند...

هر چه میخواهید ، بخواهید حتی نمک غذایتان...